bugün ofiste herkes çocukluk anılarını anlattı teker teker ne kadar eğlenceli, ne kadar komik ve özlenesi anılarını anlattılar neşeyle. Afacanlıklarından, oyunlarından, tatlı yaramazlıklarından bahsedip güldüler.. ahh ahh dediler ne günlerdi. bende güldüm onlarla. Sıra bana geldi. Ben sustum. Sıra bana geldi ben ne anlatacağımı bilemedim. ayyy Xman bey'in istediği raporu hazırlamayı unuttup dedim. telaşla hazırlıyormuş gibi yaptım 3 saat önce zaten gönderdiğim raporu savdım sıramı böylece.
sonra ne anlatırdım acaba diye düşünmedim desem yalan olur. güzel bir anı aradım hafızamda. elbette buldum hemde bana göre çok güzel şeyler belirdi hafızama ama bulduklarımın hiçbiri onlarınki gibi çocukça onlarınki gibi neşeli afacanlık vurdumduymazlık ile dolu değildi.
Abim geldi aklıma mesela... ve gülümsedim onunda bana gülümsediğini düşünerek mutlu oldum. Abimin kardeşimle bana bonibon paylaştırışını hatırladım. 2 paket aldığı bonibonları tabağa döker bu sana bu sana diye tek tek renk renk dağıtıdırdı. en sonuncusunada buda banaaa derdi atardı ağzına.. canım abim. çocukluğumun en güzel yanı..
Mesela Abim yanımdayken hiçbirşeyden korkmadığımı hatırladım. Nede olsa abim yanımda ve o beni korurdu emindim adım gibi emindim hemde.. kocaman boyu vardı abimin çok güçlüydü koltukları tek başına kaldırır yerlerini değiştirirdi. çok yakışıklıydı,herkesin abisinden daha yakışıklıydı benim abim pek konuşmazdı sert görünürdü bende herkes gibi çekinirdim aslında ondan ama gözleri yumuşacık bakardı sıcacık bakardı hiç korkmazdım yanında.. bilirdim abim beni herkesden korurdu. kimseye vermez kimseye laf söyletmezdi.bilirdim o varken bana hiçbişey olmazdı.
Geceleri uyurken korkardım sadece. Çünkü abim babamla kavgalı oldukları için evde uyumaz ablamlarda kalırdı.evimize akşamları gelir yarım saat bir saat kalır kardeşimle bana bonibonlarımızı dağıtır, sütünüzü neden içmiyormuşsunuz kuşlar söyledi derdi. Ayağımda çorap yok diye şakacıkdan kızardı. Ben en çok bu şakacıkdan kızmalarını severdim. Balkondan onun geldiğini gördüğümde koşa koşa içeri gider çoraplarımı çıkarırdım. Beni sevsin isterdim kızarakta olsa sevsin öpsün beni isterdim çok severdim bu küçük oyunu. hiç yılmadan balkondan onun geldiğini her gördüğümde çıkarırdım çoraplarımı ve oda hiç yılmadan neden çoraplarını giymedin diye bana kızar kucağına alır şakacıktan ayaklarıma vuruyomuş gibi yapar çoraplarımı giydirir ve hasta olma tamammı kılçığım der öperdi beni. çok mutlu olurdum. sonra giderdi ama..
bu yüzden ablamı çok kıskanırdım, hep ağlardım arkasından gitme diye ama hep gitmek zorunda kalırdı abim. çünkü babamla hep kavga ederlerdi. babam her gece içkili gelirdi eve ve benim canım abimi üzerdi. annemi üzerdi. bizi üzerdi. abimde giderdi. bizi üzmesin diye giderdi. nede olsa babamdı onuda dövemezdiya o yüzden giderdi. bende ağlardım.
işte buyüzden hep geceleri korkardım. korkumdan uyuyamazdım. yorganın altından yanlışlıkla ayağım çıksa ödüm kopardı beni gördüler diye, kolum dıları çıksa beni alıcaklarını sanırdım.boğazım acırdı neden gittin abi gördüler işte beni diye küserdim abime kendi kendime.
beni gören kimdi ben neden bu kadar korkuyordum bilmiyordum hatta ozaman bile bilmiyordum anneme anne beni gördüler derdim annem bu kız delimi der gibi bana bakar yok bişey korkmaz der yatardı. Anne elimi tut beni gördüler derdim kızardı yatda uyu diye tutmazdı elimi.. çünkü az evvel babamla kavga etmiş olurdu az evvel babam bağıra bağıra anneme küfür etmiş olurdu ve annem hep mutsuzdu.
bende çaresiz kafamdan uydurduğum yöntemlerimle korurdum kendimi beni görenlerden. mesela parmaklarımı birleştirirdim böylece beni unutucaklarını düşünürdüm ya da burnuma 3 kere dokunurdum böylece beni asla bulamazlardı yatağın içinde. biraz deliydim evet ama çok korkardım bende kendimi kandırırdım şimdiki gibi geceyi atlatsam gerisi kolaydı zaten nede olsa abim gelirdi.
ama artık böyle bir umudum yok. Abim hiç gelmiyor gittiği çoook uzaklardan ve ben çok korkuyorum. herkesden herşeyden korkuyorum çünkü biliyorum beni kimse korumayacak kimsem yok benim. Belkide bu yüzden herkes hiç çekinmeden beni üzüyor belkide bu yüzden kimse beni umursamıyor ve ben saklanamıyorum hep beni görüyorlar. abim yok diye ben bu kadar çaresizim umutsuzum. çünkü o olsaydı bunların hiçbiri olmazdı. o olsaydı kimse beni üzmeye cesaret edemezdi.
oysa şimdi Bonibonları tek tek paylaştığım kardeşim bile düşmanıymışım gibi davranıyor. okulda montunu giymeden tenefüse çıkıyor diye üzüldüğüm peşinde koşturduğum kardeşim bile bana söylemediğini bırakmıyor pisliksin sen şeytansın diyor. babam onu üzüyor diye her gece ağladığım ve göz yaşlarımı silip ağlama kızım diyen annem bile onun lafı ile beni damgalıyor umursamadan hakkımda kararlar alıyor küsüyor bana çünkü o söylüyorsa doğrudur haklıdır o namaz kılıyor ama ben kılmıyorum. o iyi aile kızı ben sokak kızıyım. kardeşim beni öyle kötü anlatıyorki annem bile artık beni sevmiyor.
annem böyle değildi oysa eskiden çok severdi beni.. sessiz kızım derdi, bana bişey olursa bunlar seni yer derdi kardeşim için.. oysa şimdi annem onlar beni lafları ile yemesine, kalbimi kırmasına, saçma sapan fikirler üretip küçük beyninde beni karalamasına bişey demiyor hatta ona inanıyor neredeyse..
ve ben korkuyorum... yalnız kalmaktan korkuyorum.. çünkü annemi benden çalıyorlar. ben korkuyorum çünkü abim hiç gelmeyecek. ben korkuyorum çünkü beni görüyorlar saklanamıyorum. ben korkuyorum çünkü zaten ben hep korktum yalnızlıktan korktum.
abim gelse sarılsa bana eskisi gibi... korusa beni kimsenin üzmesine izin vermese ... ama abim gelemez ki.. kimsem yok benim.. korkuyorum... beni görüyorlar.
Etiketler: abim, korkularım, ölüm, yardım edin bana
9 Comments:
Sonraki Kayıt Önceki Kayıt Ana Sayfa
yazdıklarınla ilgili yorum yazamıyorum...ailen çünkü bahsetttiğin insanlar...ne denilebişir ki...ama seni bu kadar üzüyorsa (ki çok açık)söle o kardeşine namaz kılmasın boşuna...ikiyüzlülük en büyük günah...birinin kalbini kırmak telafisi çok zor bir günah..af dilesin yatsın kalksın bence...
ben abimin yanına gidicem. onun yanında güvendeyim ben. annemi benden çaldılar çünkü..
sen benin yanıma gel ben seni iyi ederim :)
Ben bunu bizzat yaşadım.
Ben 43 yaşındayım, yorgunluk diz boyu değil, kaş boyu, yani nefes almak o kadar zor, fakat tek şey direndiriyor..umut..bir gün istediklerimi elde etme umudu.
Sizi kimler nasıl üzdü yordu bilmiyorum, ama güçlü olun desem faydası olurmu ki. Hayat acımasız bunu biliyorsunuz, daha doğrusu insanlar acımasız. Sizi daha çok suistimal edecekler, çok üzecekler
abiniz hep olsa keşke ama olmayacak. Hep şunu istemişidir bende..hayatta her an her zaman emin olacağım, her elimi uzattığımda orda olduğundan emin olacağım biri..bir eş, bir dost..biri. Yanlızlık insana has değil çünkü. Lütfen korkmayın olurmu.